Jan 14:23

Jeśli z tego powodu przeżywam ucisk, to przynosi nam to przeogromną obfitość wiekuistej chwały. Wiecie, że z powodu Jezusa mieszkającego w nas, czeka nas ucisk. Jezus mówi: skoro Ja cierpiałem, to i wy cierpieć będziecie. A więc nie upadamy na duchu, bo choć zewnętrzny nasz człowiek niszczeje, to jednak wewnętrzny odnawia się z każdym dniem. Powiem wam, niech moja i twoja wiara oparta na Chrystusie umacnia się z każdym dniem. Ustąpienie, to jakby oddanie pola. Nie ustąp! Pan jest większy i może więcej niż myślisz i pragniesz.

W pierwszym liście Piotra w trzecim rozdziale, 3,4 wierszu czytamy:

„Ozdobą waszą niech nie będzie to, co zewnętrzne, trefienie włosów, złote klejnoty lub strojne szaty, lecz ukryty wewnętrzny człowiek z niezniszczalnym klejnotem łagodnego i cichego ducha, który jedynie ma wartość przed Bogiem.”

Kto jest takiego łagodnego i cichego ducha? Jezus mówi: przyjdźcie do Mnie wszyscy spragnieni i obciążeni i uczcie się ode mnie, że jestem łagodnego i cichego ducha. Jedynie On w nas, Chrystus, ma wartość dla Boga. Jaką ty masz w sobie wartość bez Chrystusa dla Boga? Czy Bóg cię weźmie na wieczność do Siebie? On weźmie tylko tych, w których mieszka Jego Syn, w których Jego Syn mógł rządzić, władać, zmieniać. Kiedy myślisz o wewnętrznym człowieku, może myślisz o swoim drugim „ja”; no jestem bardzo dobry w środku, bardzo dobry, a mój zewnętrzny jest zły. No nie możesz zobaczyć jaki jestem dobry w środku, naprawdę jestem dobry w środku. Paweł mówi: pragnąłem dobra, ale wykonać tego nie mogłem. Dopiero Chrystus uczynił to, czego ja nie mogłem. Kogo więc będę chwalił, siebie wewnętrznego, czy Chrystusa wewnątrz mnie? Kogo będę uwielbiał, siebie wewnętrznego, czy Chrystusa wewnątrz mnie? Dom nie zamieszkały otwarty jest na zbójców. Dom, w którym mieszka Chrystus, do tego żaden zbójca nie wejdzie. Kogo będę chwalił, dom, że już jest tyle lat wierzący? Czy tego, Który mieszka w środku? Chwała Bogu! Paweł do końca swych dni chwalił Jezusa i Jego uwielbiał, ponieważ on wiedział, że jest bezpieczny tylko dzięki Jezusowi. Możesz myśleć o tym, co w górze i być pewnym, że Jezusowi podoba się to i On ma moc czynić wszystko, co powiedział. Chrześcijaństwo ma sens, dopóki Chrystus jest w sercach naszych.

W drugim liście do Koryntian, w piątym rozdziale, od 14-18 wiersza czytamy:

„Bo miłość Chrystusowa ogarnia nas, którzy doszliśmy do tego przekonania, że jeden za wszystkich umarł; a zatem wszyscy umarli; a umarł za wszystkich, aby ci, którzy żyją, już nie dla siebie samych żyli, lecz dla tego, który za nich umarł i został wzbudzony. Dlatego już odtąd nikogo nie znamy według ciała; a jeśliśmy znali Chrystusa według ciała, to teraz już nie znamy. Tak więc, jeśli ktoś jest w Chrystusie, nowym jest stworzeniem; stare przeminęło, oto wszystko stało się nowe. A wszystko to jest z Boga, który nas pojednał z sobą przez Chrystusa i poruczył nam służbę pojednania.”

Nie mamy już znać się według ciała, ale według Chrystusa. Co ci to mówi bracie, siostro? Słysząc tak potężne słowa mamy być otwarci na to, że Pan właśnie chce to zrobić. On chce, żebyśmy tak właśnie ze sobą przebywali, nie znając się już według ciała, ale według Chrystusa, mając to cudowne pragnienie osiągnięcia wieczności z Nim i wzajemnego budowania się dla Jego chwały, w jednym Duchu Chrystusowym. Wiecie, my mówimy o czymś tak cudownym, dlatego ciało patrzy na to i myśli sobie: o czym mowa jest? Wiemy, że Duch ożywia, ciało nic nie pomaga. „Nie radziłem się ciała i krwi”. Co to jest? - myśli sobie ciało, jak to się robi? Widzimy tutaj siedzące ciała; jak to się robi, jak to się wykona? Ale to, co jest martwe, kto ożywia? Duch ożywia, aby Jezus był uwielbiony w nas.

Chwała Bogu. Chrześcijaństwo, to wiara w Jezusa, to pewność Jezusa, to wzywanie Jezusa, to radowanie się Jezusem, to uwielbianie Jezusa. Tam, gdzie to dokonuje się, tam wzrost jest widoczny i widać jak człowiek wzrasta, jak rozwija się dzięki Jezusowi. Apostoł Paweł mówi: nie żyję już ja, ale żyje we mnie Chrystus, to jest moja nadzieja. Jezus chodząc po ziemi w ciele, powiedział: beze Mnie nic uczynić nie możecie. Cudowne Boże działanie. Chwała Panu! Wiara mówi: patrz do góry, stamtąd przychodzi pomoc dla ciebie. Wiara mówi: uchwyć się Pana, bo On może to wszystko uczynić. Wiara mówi: nie polegaj na własnym rozumie, ale dziękuj Bogu za Jezusa, bo to są Jego pragnienia, Jego wykonanie. Chwała Bogu! To jest Ten Bóg, który podjął się tego, by Jego uwielbić. Chwała Bogu. „Boże, Ty zacząłeś, Ty dokończysz. Boże, bądź uwielbiony.” Uciesz się swoim Bogiem, uraduj się Bogiem. Nie chodź z ciężarami swoich różnych pomysłów, oddaj mu wszystko, uwielbiaj Boga swego. Niech zachwyt przyjdzie do twego serca: Bóg zaczął ze mną swoje cudowne dzieło.

Otwórzmy list do Kolosan, pierwszy rozdział, 26, 27 wiersz:

„Tajemnicę zakrytą od wieków i od pokoleń, a teraz objawioną świętym jego. Im to chciał Bóg dać poznać, jak wielkie jest między poganami bogactwo chwały tej tajemnicy, którą jest Chrystus w was, nadzieja chwały.”

Nadzieja chwały, Chrystus w nas, wśród nas pogan, cudowne. Wiecie, nie możemy być pośród tak cudownych rzeczy i zachowywać się tak, jakbyśmy myśleli: naprawdę wspaniałe, ale nie mogę tego tak przyjąć, że jest to możliwe. Jestem takim, czy takim, no u kogoś mogło być inaczej, a u mnie? Ale to bogactwo chwały, to Chrystus. Jeśli czegoś nie potrafisz, nie umiesz tego zrobić, to jest w Chrystusie. Otwieraj serce. Zobaczcie, dziś w wielu miejscach modlitwa została zastąpiona jakimiś ludzkimi sposobami, a przecież modlitwa jest potężnym orężem człowieka, który skosztował, jak dobry jest Pan.

W tym samym liście do Kolosan, w trzecim rozdziale, od 11-17 wiersza czytamy:

„W odnowieniu tym nie ma Greka, ani Żyda, obrzezania, ani nieobrzezania, cudzoziemca, Scyty, niewolnika, wolnego, lecz Chrystus jest wszystkim i we wszystkich. Przeto przyobleczcie się jako wybrani Boży, święci i umiłowani, w serdeczne współczucie, w dobroć, pokorę, łagodność i cierpliwość, znosząc jedni drugich i przebaczając sobie nawzajem, jeśli kto ma powód do skargi przeciw komu: Jak Chrystus odpuścił wam, tak i wy. A ponad to wszystko przyobleczcie się w miłość, która jest spójnią doskonałości. A w sercach waszych niech rządzi pokój Chrystusowy, do którego też powołani jesteście w jednym ciele, a bądźcie wdzięczni. Słowo Chrystusowe niech mieszka w was obficie; we wszelkiej mądrości nauczajcie i napominajcie jedni drugich przez psalmy, hymny, pieśni duchowne, wdzięcznie śpiewając Bogu w sercach waszych; i wszystko, cokolwiek czynicie w słowie lub w uczynku, wszystko czyńcie w imieniu Pana Jezusa, dziękując przez niego Bogu Ojcu.”