Jan 14:23

Małżeństwo to jest dawanie siebie sobie nawzajem. Dwoje ludzi stają się jedno i dają siebie sobie nawzajem. Dlatego Bóg mówi, że z dwojga staje się jedno, tak samo jest Chrystus i Kościół. My dajemy siebie sobie nawzajem, dlatego stajemy się jedno. Chrystus nam daje wszystko i my Jemu dajemy wszystko. Czy tak? Czy jest coś, czego nie daliśmy Jemu? On dał siebie całkowicie. Jeżeli jest coś, czego nie daliśmy Jemu, zróbmy porządek z tym i usuńmy przeszkodę, gdyż wtedy jest to niedobre małżeństwo. To nie jest dobry związek, jeśli jeden daje wszystko, a drugi trzyma coś dla siebie i robi coś, co temu drugiemu nie podoba się. Miłość nie chce zostawić coś takiego, co raniłoby druga osobę.

„Albowiem sądzę, że utrapienia teraźniejszego czasu nic nie znaczą w porównaniu z chwałą, która ma się nam objawić. Bo stworzenie z tęsknotą oczekuje objawienia synów Bożych, gdyż stworzenie zostało poddane znikomości, nie z własnej woli, lecz z woli tego, który je poddał, w nadziei, że i samo stworzenie będzie wyzwolone z niewoli skażenia ku chwalebnej wolności dzieci Bożych. Wiemy bowiem, że całe stworzenie wespół wzdycha i wespół boleje aż dotąd. A nie tylko ono, lecz i my sami, którzy posiadamy zaczątek Ducha, wzdychamy w sobie, oczekując synostwa, odkupienia ciała naszego. W tej bowiem nadziei zbawieni jesteśmy; a nadzieja, którą się ogląda, nie jest nadzieją, bo jakże może ktoś spodziewać się tego, co widzi? A jeśli spodziewamy się tego, czego nie widzimy, oczekujemy żarliwie, z cierpliwością. Podobnie i Duch wspiera nas w niemocy naszej; nie wiemy bowiem, o co się modlić, jak należy, ale sam Duch wstawia się za nami w niewysłowionych westchnieniach. A Ten, który bada serca, wie, jaki jest zamysł Ducha, bo zgodnie z myślą Bożą wstawia się za świętymi. A wiemy, że Bóg współdziała we wszystkim ku dobremu z tymi, którzy Boga miłują, to jest z tymi, którzy według postanowienia jego są powołani. Bo tych, których przedtem znał, przeznaczył właśnie, aby się stali podobni do obrazu Syna jego, a On żeby był pierworodnym pośród wielu braci; a których przeznaczył, tych i powołał, a których powołał, tych i usprawiedliwił, a których usprawiedliwił, tych i uwielbił.”

Będziemy dzisiaj chcieli porozmawiać o modlitwie. Nie tyle, żeby nauczyć się modlić, o co się modlić, ale w ogóle co to znaczy modlić się. Dlaczego potrzebujemy modlitwy?

Szczęściem jest, że mamy za kim iść, bo gdyby nie było Go, za kim poszedłbyś? Za mną, może za jakimś innym człowiekiem? A dokąd człowiek może doprowadzić? Jest tylko Jeden, który jest Drogą Prawdą i Życiem, Syn Człowieczy, Jezus Chrystus. Nie ma dla nas ludzi innej drogi. Jeśli już to wiemy, to jak jest o wiele prościej podejmować decyzje, prawda? Jeśli na tej drodze kłamca nie ostoi się, to co powinniśmy zrobić, aby na tej drodze ostać się? Wymyślić takie łagodniejsze kłamstwa, takie bardziej prawdopodobne kłamstwa, czy przestać kłamać? Słowo Boże mówi, że ta droga jest święta, bezbożni na niej upadają.

Przeczytam dzisiaj fragment z 1 Listu do Koryntian 3:10-23.

Chwała Bogu, że jeszcze dzisiaj mamy możliwość być przed obliczem Boga.

Chwała Panu za Jego łaskę, za Jego dobroć. Kiedy słuchamy Słów Pana doznajemy jak bardzo potrzebne jest nam totalne przebudzenie na każdy dzień naszego chodzenia z Bogiem. Totalne przebudzenie oznacza chodzenie z Nim cały czas, należenie do Niego, by z Nim nie bać się tego świata, nie bać się codzienności, z Nim nie bać się niczego. I to jest takie piękne, że Pan daje taką pewność swojemu ludowi. „Nie bój się mój miły (moja miła), dopóki jestem z tobą nic złego nie może ci się stać.” Choćby zabili cię, duszy twej zabić nie mogą, choćby nie wiadomo co robili, nie mogą odebrać ci wieczności z Bogiem. To jest coś pięknego. Ale tą wieczność trzeba mieć, bo jest to coś, co dostaliśmy.

Otwórzmy 1 List Jana, 4 rozdział, wiersze 16-18:

Chwała Bogu bracia i siostry. Dziękuję za to, że Pan zgromadził nas tego dzisiejszego dnia, że możemy cieszyć się naszym Zbawicielem, a to jest chyba najważniejsza rzecz, która powinna wypływać z naszego serca. Powinniśmy cieszyć się każdego dnia naszym Zbawicielem.

Mamy dzisiaj wspaniały czas od Boga, żeby uwielbiać Go i czcić, jest godzien chwały. Tak jak mówiliśmy cała Biblia jest przez Boga natchniona i pożyteczna do nauki, do wychowywania, wykrywania zakłamań, czy innych rzeczy. To jest tak ważne, że cała Biblia jest natchniona, żeby człowiek należąc do swojego Boga był szczęśliwy z tego powodu, że należy do Boga. Biblia jest nam dana po to, żebyśmy byli szczęśliwi, że możemy słyszeć co Bóg mówił, kiedy nas jeszcze nie było.

Otwórzmy Ewangelię Jana, 5 rozdział, 22 i 27 wiersz:

Chciałbym, żebyście otworzyli 2 List do Tesaloniczan, 2 rozdział. Będziemy chcieli zacząć z tego miejsca i tak jak Bóg poprowadzi nas poprzez swoje Słowo, by patrzeć na Jezusa i widzieć Jego.

Chciałbym, żebyśmy spojrzeli na pewne doświadczenie, które może pomoże nam jeszcze bardziej poznać jaki jest wspaniały Bóg, a zarazem jak nasze nawet najlepsze chęci, mogą okazać się do niczego Bogu nie przydatne.

Dziękujemy Bogu, że jest jeszcze czas łaski, bo gdyby nie ten czas łaski, gdyby dzisiaj on skończył się, mnóstwo ludzi przeżywałoby już straszne rzeczy i doznawało jak głupio zmarnowali swój czas na ziemi. A jeszcze póki Bóg daje czas łaski można porzucać złe rzeczy i regulować te sprawy przed Bogiem, który jest Wszechmogący, Stwórcą nieba i ziemi. Tak wielu ludzi wygłupia się w Kościele i myśli sobie, że to jest malutki Bóg, z którym można sobie poradzić. Ten malutki bóg nie byłby w stanie stworzyć całego Wszechświata, ten malutki bóg nie byłby w stanie stworzyć nas. Ten malutki bóg nie byłby w stanie wysłać takiego Zbawiciela, który spłaciłby nasze grzechy, nasze długi. Gdyby to był malutki bóg, z którym można się bawić, wówczas to wszystko nie istniałoby. Jaki więc jest ten Bóg? To jest Bóg Święty, Wszechmogący. To jest Bóg, który rzekł i stało się to wszystko. Dzięki Niemu istniejemy i do takiego Boga podchodzimy, i z takim Bogiem zostaliśmy pojednani przez krew Syna Bożego. Nie jest to Bóg, któremu można nagadać różne rzeczy, a później pójść i robić co się chce.

Chwała Bogu, że człowiek może zmienić się w czasie swojej ziemskiej wędrówki z człowieka, który myśli o sobie, w człowieka, który myśli o Bogu. Jakie to piękne, że naczynie, które służyło grzechowi może służyć Temu, który je stworzył. Pamiętamy, co stało się z pewnym królem, który chciał użyć tych świętych naczyń do niecnych celów i co go za to spotkało. Wiemy co spotka diabła za to, że użył szlachetnych naczyń Bożego stworzenia do niecnych celów. Wiemy co Bóg uczyni temu, który zanieczyścił to, co Bóg stworzył jako bardzo dobre. Ale i te naczynia, które chcą pozostać w zanieczyszczeniu, Bóg również wyrzuci, gdyż On zabierze tylko te, które oczyściły się i trwają w czystości Jego Syna, ponieważ to jest jedyna nadzieja dla nas, że w czasie naszego ziemskiego wędrowania możemy się oczyścić z wszystkich naszych grzechów, z wszystkich. Jezus zapłacił za wszystkie grzechy idąc na krzyż Golgoty. To jest Jedyny, który może przebaczyć. To jest jedyne imię, Jezusa Chrystusa, w którym mamy zbawienie. To jest Jedyny, który może zdjąć z człowieka wszystko złe, które człowiek popełnił i uczynić go czystym, świętym. To jest cudowne Boże działanie względem każdego z nas, dlatego tak cenny i wywyższony jest Boży Syn. Całe niebo śpiewa w podziwie: „Chwała Barankowi i Temu, który siedzi na tronie.” Za co należy się chwała Barankowi? Za to, że wykupił nas dla Boga swoją cenną krwią, abyśmy stali się ludem Bożym, kapłaństwem świętym, ludem nabytym. Chwałą Bogu za to! To jest coś tak pięknego!

Chwała Bogu za Jego łaskę. Możemy doświadczać, że to do czego podeszliśmy jest przerastające nasze pojmowanie. Jak wielu ludzi na ziemi wątpi w to, że jest to w ogóle prawdą. Widzimy jak wrogowi udało się doprowadzić ludzi do sposobu cielesnego patrzenia w kierunku tego, co jest duchowe. Człowiek na zasadzie cielesnego postrzegania zaczął oceniać, czy jest to w ogóle możliwe, czy niemożliwe. Wrogowi udało się doprowadzić duchowy Boży lud, by zaczął bardziej cieleśnie patrzeć w tych sprawach, które dostaliśmy w Chrystusie, następnie zaczął potępiać: „gdzie to jest naprawdę co Jezus powiedział, skoro ci, którzy mówią, że są Jego ludem, nie mają tego?”

Chwała Bogu, kochani. Niech Bóg będzie uwielbiony za ten czas, który dziś mamy z Jego łaski, że możemy szukać Jego oblicza. Kiedy wczoraj bracia mówili słowo, zastanawiałem się i podziwiałem Boga, że On kieruje nami zawsze w ten sam sposób, że daje nam te same myśli.

Chwała Panu Bogu. Śpiewaliśmy teraz tą pieśń i są tam tak cenne słowa: „Naucz nas Panie kochać Ciebie nie naszą miłością”, tak żebyśmy nic nie dodali od siebie, żebyśmy nie wypowiadali tego swoimi ustami, żebyśmy nie kochali w ludzki sposób, tak jak kochamy naszych najbliższych, tylko żebyśmy pokochali Ciebie ponad swoje własne życie i rzeczywiście mogli chodzić w tej miłości”. To jest bardzo ważne, a w tym potrzebujemy Chrystusa. Tylko On może nas w to wprowadzić.

Nasze życie tu na tej ziemi jest olbrzymim doświadczeniem wyborów, podejmowanych decyzji w sprawach osobistych, czy innych, gdyż za każde nasze działanie, za wszystko zdamy sprawę przed Bogiem. A więc tak ważne jest, by poznawać Boga coraz bardziej, żeby nie pomylić się, czy to Mu się podoba, czy też nie podoba, czy ma w tym upodobanie, czy nie. Musimy poznawać Boga jeszcze bardziej i jeszcze bardziej. Słyszymy słowa apostoła, który dostał objawienie Jezusa Chrystusa. Nie musiał pytać żadnego z apostołów, gdyż bezpośrednio Bóg objawił mu swego Syna i ten apostoł mówi: „poznać Go jeszcze bardziej, poznać Go.” Jak bardzo musimy miłować Pana, by też było tak w naszym życiu.

Tak na chwilę, żebyśmy też poprzez Słowo Boże mogli doświadczać obecności naszego Króla i Władcy. To jest bardzo ważne, żeby nam bardzo silnie zależało na tym, żeby Jezus był tutaj z nami, ponieważ wtedy wszystko ma piękny sens. Chcemy zrobić to, co jest potrzebne też w tym doświadczeniu.